Curling. Beschrijving, regels van curling

Curling – een spelletje kegelen op ijs. Curling is een winterse teamsport, de wedstrijden worden op het ijs gehouden. Om de beurt “rollen” de teamleden granieten schelpen naar een op het ijs getekend doel. De belangrijkste taak is om het doel preciezer te raken.

Geschiedenis

Men denkt dat curling uit Schotland komt. Het was Schotland waar het spel in de 16e eeuw is ontstaan. Het belangrijkste bewijs van het bestaan van deze sport in die tijd is een speciaal krulwerktuig, gevonden op de bodem van het stuwmeer Dunban, dat een fabricagedatum draagt – 1511. Het bestaan van het spel bewijst het bestaan van de kloosterboeken van de abdij van Paisley, waarin de gebeurtenissen van 1541 worden beschreven.

In 1565 schilderde de schilder Peter Bregel afbeeldingen van Nederlandse boeren die curling spelen – nog een duidelijke aanwijzing voor de oorsprong van het spel. Nederland en Schotland hadden toen immers handelsbetrekkingen die het spel naar Europa brachten.

De oudste curlingvereniging werd in 1716 opgericht in Kilsyth – ook Schotland. Daar werd het eerste door de mens aangelegde veld voor het spel aangelegd – een kunstmatige dam, die de vijver afsloot en het veld de nodige afmetingen gaf: 100×250 meter.

Het woord curling, dat in onze tijd het spel wordt genoemd, is al in gebruik sedert de 17e eeuw, nadat het was vermeld in een gedicht van Henry Adamson.

Veel wetenschappers zijn van mening dat het spel niet zozeer komt door de krullen die de projectielen op het ijs achterlaten, maar door het werkwoord “curr”, dat “brullen” betekent. Het feit dat het krullende projectiel, glijdend over het ijs, kleine ijskartels raakte, waardoor zo’n interessant geluid ontstond. Dit is de reden waarom sommige mensen de sport nog steeds “The Roaring Stones Game” noemen.

Het is de moeite waard te zeggen dat men zich in het verleden niet hield aan tactieken, strategieën, omdat het veld, en de schelpen onvolmaakt waren, krom, waardoor alleen de meest fortuinlijke man en zijn team konden winnen.

Pas in de 18e eeuw werden krulijzers gestandaardiseerd: hun diameter was 11,5 duim, hun gewicht – 44 pond, hun hoogte – 4,5 duim. Spoedig daarna begon het spel zich over de hele wereld te verspreiden.

Het koude klimaat, de omstandigheden en de vrij eenvoudige regels maakten het mogelijk dat het spel eerst in Schotland, en vervolgens in andere landen beroemd werd. Na de ontdekking van Amerika werd het spel daarheen gebracht en werd ook daar populair. Zo werden in 1768 de eerste wedstrijden in de Verenigde Staten gehouden.

Het eerste wereldkampioenschap curling werd in 1959 in Edinburgh gehouden onder de titel “Scottish Cup Competition”. Het werd gewonnen door een team uit Canada onder leiding van Ernie Richards. Het wereldkampioenschap voor vrouwen vond ook plaats in 1979 in Perth (Schotland). Sindsdien worden de wereldkampioenschappen jaarlijks gehouden.

Tentoonstellingscurlingwedstrijden werden gehouden op de Olympische Winterspelen van 1924, 1932, 1936, 1964 en 1992. Het werd opgenomen in het programma van de Olympische Spelen in 1998. Maar aangezien de sport voor het eerst werd beoefend op de Spelen van 1924, is besloten curling te beschouwen als het begin van het Olympisch programma.

Regels

Als we het over curling hebben, mogen we de regels van het spel natuurlijk niet negeren. Het wedstrijdterrein is een rechthoekig veld van 31 meter lang en 3 meter breed. Het doelwit, ook wel het “huis” genoemd, heeft een diameter van 12 voet, en de te raken steen moet 44 pond wegen. Het is gemaakt van graniet, met een plat schuifvlak en een handvat aan de bovenkant.

Elk team heeft 4 mensen. Een wedstrijd bestaat uit 10 periodes (eindes), tijdens elke wedstrijd laten de spelers van de teams 8 stenen los. Zij slaan hun projectiel op een bepaald gebied en versnellen het op het ijs om het in de gewenste positie te plaatsen of om de steen van de tegenstander uit zijn “thuis”-positie te stoten. Andere spelers kunnen de beweging van het projectiel sturen door het met speciale borstels voor zich uit te vegen en het ijs lichtjes op te warmen.

Op basis van de eindresultaten wordt een telling uitgevoerd van de stenen die in het doelgebied staan. De steen van het team dat het dichtst bij het midden ligt, is de winnaar.

De winnaar van het spel wordt bepaald door het puntentotaal over de 10 periodes. Indien de score gelijk is, zal een “ecsta end” gespeeld worden om de winnaar aan te wijzen.